هویت موضوعی است که امروز در افکار بسیاری از افراد بشر به آن پرداخته می شود. هویت می تواند چیزهای بسیاری را شامل شود , تاریخ , دین و ... می تواند هریک سازنده ی بخشی از هویت یک فرد باشد.

منظور از مطرح کردن این مسئله,نگاهی به آن در کشورمان ایران است.

بعد از فروپاشی سلطنت قاجار و روی کار آمدن پادشاهی منحوس پهلوی به زعم رضا خان رویه جدیدی در کشور به اجرا در آمد بدین صورت که برای وحدت بخشیدن به مملکت این سرزمین مختلف الملـه را زیر لوای یک هویت در آورد که آن هویت چیزی نبود جز آریاییسم افراطی که می خواست این نام و نشان را به همه ی اقوام ساکن این آب و خاک نسبت دهد. حال آنکه تاریخ واقعی حقیقت را طور دیگری بیان می کرد.

او می خواست با شقاوت وقساوت هر چه تمام تر هویت پــــــــــــارسی !!!!!!!! را به دیگر اقوام ایرانی غیر آریایی من جمله ملت شریف آذربایجان تحمیل کند. او برای اینکه به این هدف شوم خود برسد ابتدا از طریق رسانه ها و ... هویت پست ترکانه !!! ی آذربایجانیها را بوسیله ی انواع نا سزا ها و جوک ها مورد حمله قرار داد و سپس از طریق به اصطلاح روشن فکرانی همچون احمد کسروی شروع به ساخت هویت تاریخی جدیدی برای تورک های آذربایجان نمود. از شاه کار!!! های احمد کسروی کشف زبان آذری بوده که به قول خودش از خانواده ی زبانهای پـــارسی !!! بوده است. منتها وقتی که این سوءال مطرح می شود که چه آثاری و مدارکی از این زبان موجود است می گوید : آذری زبان گفتن بوده نه زبان نوشتن. و بعد که می بیند با این پاسخ هم نمی تواند گندش را جمع و جور کند به عده ی بسیار کمی تات که در برخی نواحی آذربایجان ساکن هستند اشاره کرده و از زبان آنها که شباهت هایی به گویش تالشی که آن هم به نوبه ی خود در رده ی زبانهای هندو اروپایی <آرییایی> قرار میگیرد چنین نتیجه میگیرد که زمانی تمام آذربایجانی ها بدین گویش سخن میگفتند . این استدلال کسروی هم بقدری بچه گانه و احمقانه است که جز پان فارسیست ها و پان آرییاییست های متعصب تندرو هیچ انسان با منطقی آن را قبول نخواهد کرد. چون اگر گفته ی وی درست باشد بنابراین روزگاری زبان مردم استان فارس تورکی بوده است چون آنجا قبایل و روستاهای تورک نشین عمدتا قشقایی قرن هاست که سکونت دارند.

ایجاد و تحکیم وحدت میان تمامی اقوام این خاک عزیز از بدیهیات و ضروریاتی است که نباید در

آن کمترین شکی داشت اما با طرح هویت واحد نمی توان بدان دستیافت. خصوصا در این زمان که بسیاری از جریانات مشکوک ومخرب خارجی سعی در استفاده از نارضایتی اقوام ایرانی غیر آریایی از سیاست سانترالیستی فعلی نموده و زمزمه های تجزیه ی این سرزمین عزیز را رواج دهند.

متاءسفانه رسانه های کشورمان به تازه گی بیشتر به این حساسیت های اقوام دیگر دامن میزند ودر کارهای هنری مخصوصا سرودهای وطن پرستانه ای که منتشر می شود از ایران بنام سرزمین پارس ها و فارس ها نام برده می شود و در برنامه ها رسانه هایی که دست به انتشار مطالبی از تاریخ می زنند مبداء تاریخ این کشور کهن را از زمان ورود قبیله های آریایی در نظر می گیرند و اقوام قدیمی تر ساکن در ایران را یا نام نمی برند و یا تنها به بردن نامشان اکتفا کرده و از هویت و زبان و قومیت آنها به هیچ وجه سخن نمی گویند. چرا که به قول یکی از برادران فارس ترس از این می رود که هویت تورکی و نه آذری!!! آذربایجانی ها صاحب تاریخ آن هم کهن تر و درخشان تر از آریایی ها بشود.

یکی از نمونه های کوچک به حساب نیاوردن دیگر اقوام شعار تیم ملی فوتبال در جام جهانی با عنوان <ستاره های پارسی> بود که حساسیت هایی ایجادکرد. از همه بدتر نبودن امکان تحصیل به زبان مادریست که در میان این اقوام ایجاد بغض کرده است چون آنها زبان و هویتن خود را به مرور زمان در حال تخریب می بینند.